Skala Srole’a wykorzystywana jest do pomiaru zjawiska anomii, a została opracowana w 1956 roku przez amerykańskiego socjologa żydowskiego pochodzenia Leo Srole’a (ur. 1908 – zm. 1993). Z czasem zaczęła być często wykorzystywana, w wersji oryginalnej lub zmodyfikowanej, w badaniach społecznych, których tematem była alienacja społeczna, anomia itp.
Skala ta składa się z 5 stwierdzeń, do których musi odnieść się badana osoba, zgadzając się z nimi w określonym stopniu (od zdecydowanej niezgody do zdecydowanej zgody). Im większa liczba odpowiedzi „zgadzam się” na poszczególne pytania, w tym większym stopnia można zakładać, że badana osoba doznaje uczucia anomii tj. doświadczenia zaniku norm społecznych, braku sensu, chaosu, konfliktu własnych celów życiowych z obowiązującymi normami.
W swojej pierwotnej postaci skala Srole’a wygląda następująco:
- In spite of what some people say, the lot of the average man is getting worse.
- It’s hardly fair to bring children into the world with the way things look for the future.
- Nowadays a person has to live pretty much for today and let tomorrow take care of itself.
- These days a person doesn’t really know who he can count on.
- There’s little use writing to public officials because they aren’t really interested in the problems of the average man.
Można tłumaczyć tę skalę następująco:
- Chociaż niektórzy mówią co innego, to wielu przeciętnym ludziom wiedzie się coraz gorzej.
- To nie w porządku sprowadzać dzieci na ten świat, kiedy przyszłość tak wygląda.
- Trzeba żyć dniem dzisiejszym, a jutro jakoś to będzie.
- Nie ma naprawdę na kogo liczyć w dzisiejszych czasach.
- Szukanie pomocy w urzędach nie ma sensu, bo problemy zwykłych ludzi i tak niewiele ich obchodzą.
Patrz: Leo Srole, Social integration and certain corollaries, American Sociological Review, 1956.