Potoczna nazwa środowiska naukowców skupionego w latach 20. i 30. XX wieku wokół Instytutu Badań Społecznych (Institut für Sozialforschung), założonego we Frankfurcie w 1923 roku.

Do czołowych przedstawicieli szkoły frankfurckiej należeli m.in.: Theodor Adorno, Max Horkheimer, Walter Benjamin, Herber Marcuse, Erich Fromm i inni. Przedmiotem różnorodnych zainteresowań naukowców ze szkoły frankfurckiej były m.in. takie zjawiska społeczne jak rozwój współczesnego kapitalizmu, kultura masowa, autorytaryzm, totalitaryzm i inne z tym związane. Po dojściu do władzy Hitlera w roku 1993 naukowcy ze szkoły frankfurckiej, z uwagi na swoje jednoznacznie lewicowe poglądy, przenieśli się na krótko do Francji (École Normale Supérieure ) i Wielkiej Brytanii (Institute of Sociology), a następnie (od 1934) do Stanów Zjednoczonych (Columbia University).

Po zakończeniu II wojny światowej część z nich wróciła do Niemiec, do ponownie otwartego Instytutu Badań Społecznych we Frankfurcie. Warto pamiętać, że sama nazwa „szkoła frankfurcka” spopularyzowana została już w latach 50. XX wieku, kiedy większość z jej przedstawicieli zdążyła zyskać uznanie w świecie nauki.