Etnostatystyka to dość mało znany kierunek badawczy, nawiązujący w swoich założeniach do perspektywy etnometodologicznej. Przedmiotem etnostatystyki, najogólniej rzecz biorąc, są sposoby, za pomocą których badacze tworzą, prezentują oraz interpretują dane statystyczne, opisujące wybrane zjawiska społeczne. Etnostatystyka zajmuje się raczej samym kontekstem powstawania danych statystycznych, niż ich dalszym przeznaczeniem.

Dla etnostatystyki interesujące jest zatem to, co powoduje, że badacze decydują się traktować pewne dane statystyczne jako trafny wskaźnik jakiegoś zjawiska społecznego (dlaczego jedne dane są klasyfikowane jako wskaźnik, a inne już nie). Powstawanie danych statystycznych może być bowiem w znacznym stopniu implikowane przez czas, miejsce i szerokie rozumiane uwarunkowania społeczne, w których są one gromadzone.

Przypomina to zatem podejście etnometodologów do języka jako narzędzia, za pomocą którego widzowie konstruują umownie rzeczywistość społeczną samą w sobie. Tak więc w tym znaczeniu dane statystyczne są dla etnostatystyków tym, czym dla etnometodologów był język, a ściślej rzecz biorąc „metody” za pomocą ludzie „się dogadywali” co do otaczającej ich rzeczywistości. Więcej na ten temat można znaleźć w książce Roberta P. Gepharta Ethnostatistics: Qualitative Foundations for Quantitative Research, Sage University Paper, 1988.