Skala anomii wykorzystywana jest do pomiaru uczucia anomii, jakiego mogą doznawać badane osoby, tj. przekonania o postępującym zanikaniu norm społecznych, narastającym chaosie, braku sensu itp.

Konstrukcja skali anomii jest stosunkowo prosta i składa się z kilku twierdzeń, opisujących zjawisko anomii. Osoba badana musi ustosunkować się do tych twierdzeń, nie zgadzając się z nimi lub zgadzając. Im większa liczba odpowiedzi „zgadzam się”, w tym większym stopniu można mówić o narastaniu zjawiska anomii.Znacznie trudniejszy jest wybór twierdzeń, które trafnie opisują stany anomii. Za wzorzec skali anomii uznaję się skalę opracowaną w 1956 roku przez amerykańskiego psychologa Leo Srole’a. Również w Polsce znane są przykłady pomiaru anomii. W badaniach CBOS (1996, 1999, 2002) przeprowadzonych w celu zbadania profili psychologicznych elektoratów partyjnych, wykorzystano następującą skalę anomii:

Czy zgadza się Pan(i), czy nie zgadza z następującymi opiniami:

1. coraz trudniej dopatrzyć się jakiegoś sensu w otaczającym nas świecie
2. jedyne, czego można być obecnie pewnym, to tego, że niczego nie można być pewnym
3. przy istnieniu tak wielu różnych idei, teorii i światopoglądów często już nie wiadomo, w co wierzyć.