Socjologia empiryczna to kierunek w naukach społecznych nawiązujący do praktycznych metod pozyskiwania wiedzy na temat społeczeństwa, głównie poprzez takie techniki badawcze jak: obserwacja, eksperyment, badania terenowe, analiza statystyczna i inne.

Socjologia empiryczna zaczęła rozwijać się na przełomie XIX i XX wieku. Jej początki wiąże się zazwyczaj z nazwiskiem francuskiego socjologa Emila Durkheima (ur. 1858 – zm. 1917), który w swoich pracach wielokrotnie przedstawiał pozytywistyczny model uprawiania socjologii. Główne postulaty metodologiczne przedstawił m.in. w głośnej pracy Le suicide. Etude de socjologie (1897), w której, posługując się analizą danych statystycznych, dokonał próby wyjaśnienia przyczyn zachowań samobójczych.

W późniejszych latach 20. i 30. XX wieku do rozwoju socjologii empirycznej przyczynili się socjologowie amerykańscy wywodzący się z tzw. szkoły chicagowskiej. Jednym z najważniejszych badaczy, z którym wiąże się rozwój socjologii empirycznej był Paul F. Lazarsfeld (ur. 1901 – zm. 1976), socjolog amerykański, jeden z głównych popularyzatorów badań sondażowych w Stanach Zjednoczonych po II wojnie światowej.