Szkoła chicagowska to potoczna nazwa tradycji socjologicznej, która zaczęła rozwijać się od początku XX wieku w środowisku socjologów związanych z Chicago University. Na uczelni tej w roku 1892 powstał pierwszy wydział socjologii w Stanach Zjednoczonych, założony przez amerykańskiego socjologa Smalla Albiona Woodbury’ego (ur. 1854 – zm. 1926).

W latach 20. i 30. XX wieku szkoła chicagowska wywierała decydujący wpływ na rozwój socjologii w Stanach Zjednoczonych. Do jej najważniejszych przedstawicieli należeli m.in.: Robert E. Park, Florian Znaniecki, George H. Mead, William Isaac Thomas i inni. Do głównych osiągnięć szkoły chicagowskiej należało odejście od rozważań teoretycznych w kierunku socjologii empirycznej. Przedstawiciele szkoły przyczynili się znacznie do rozwoju różnego rodzaju badań terenowych: obserwacji uczestniczącej, studiów przypadku, badań społeczności lokalnych, sondaży itp. Jej schyłek nastąpił pod koniec lat 30. i miał związek z rozwojem innych amerykańskich ośrodków akademickich, w których zaczęły rozwijać się konkurencyjne nurty myśli socjologicznej.

Szkoła chicagowska wywarła jednak ogromny wpływ na rozwój socjologii w skali całego świata. Po II wojnie światowej pojawiło się zresztą kolejne pokolenie badaczy związanych z omawianą tradycją, nazywanych czasami drugą szkołą chicagowską.